Den Dolaard

Den Dolaard organiseert als feitelijke vereniging e-ducatieve staptochten met ezels in de Getevallei (vooral grondgebied Zoutleeuw, Linter, Geetbets) voor iedereen die zich aangesproken voelt om de beweging naar buiten te maken, in gezelschap van een ezel.

Wat is er nu zo eigenaardig aan deze manier van bewegen ? Gewoonlijk leidt het samen stappen na verloop van tijd tot een zichtbare alliantie tussen mens en dier (zeker als er kinderen mee gaan). Er is soms zelfs sprake van 'ezelwording', wanneer plots de grens tussen wandelaar en ezel als minder absoluut wordt aanvoeld. Naarmate de stapper vermoeid geraakt en de ezel z'n vluchtlijn vindt in het onverstoorbaar aanhouden van een trage tred, voel je de afstand tussen mens en dier vervagen. Zo'n tocht is m.a.w. ook een expeditie waarbij de gemeenschappelijke zone tussen het dierlijke en het menselijke aan den lijve onderzocht en verkend wordt.

De ezel is een dier dat zich niet zomaar laat toe-eigenen. Hij vraagt van jou dat je al het menselijke achter laat en voor de duur van de tocht op dierlijke wijze tegenover hem gedraagt: je zal uit je comfortzone worden gehaald en zorg dragen voor een groot dier dat naast je loopt en dat heel de tijd gericht is op de omgeving rondom jullie, de ezel staat voortdurend op de uitkijk, z'n lange oren steeds in beweging... Het stappen samen met zo'n alert, wijs en sensitief dier vraagt om een bepaald soort aandacht, vraagt om een houding waarbij ook probeert om buiten jezelf te blijven en je aanwezig te maken in de wereld die jou omgeeft. Dit doe je door je aandacht letterlijk op de ezel en de weg te blijven richten. De niet-intentionele aard van dit dier en z'n open en nieuwsgierige manier van in z'n wereld te zijn, verhindert dat je al te zeer wegzakt in je eigen innerlijkheid of dat je je verliest in je eigen gedachtenstroom die daar altijd is.

Ook de landschappelijke ruimte draagt bij tot deze vorm van 'zelfvergetelheid'. Er wordt zo veel mogelijk gewandeld over 'trage wegen'. Dat zijn sporen in het landschap die getuigen van een andere manier van verplaatsen en reizen. Vroeger, voor de tijd van het gemotoriseerd verkeer, ging het vooral om het afleggen van een (kronkelende) weg. Niet de eindbestemming maar de te volgen de weg die van de ene plaats (gehucht, dorp, stad, land, ...) naar de andere ging, kreeg alle aandacht. Deze manier van bewegen is heel dynamisch, het gaat veeleer om een zwerven, een manier van stappen die ligt in ervaringen en groei die de verplaatsing en het onderweg zijn met zich meebrengen. Ondertussen zijn onze verplaatsingen in toenemende mate losgekoppeld geraakt van beweging en verworden tot transport waarbij de bestemming van de weg het belangrijkste is. De meeste wegen werden statische, rechte verbindingslijnen, gedomineerd door de plaatsen (punten) die ze met elkaar verbinden. Het zich verplaatsen van het ene punt naar het andere doet hoegenaamd niets met de aard van de persoon die wordt getransporteerd.

Een tocht met een ezel daarentegen over oude buurt- en voetwegen voert je mee terug naar zwerflijnen in het landschap. Deze lijnen hebben een directe relatie met beweging (van stappen, te voet gaan, ...). Het belopen van deze lijnen doet iets met je: deze wegen vertragen en verstillen, en genereren nieuwe 'uitzichten' op wie-je-bent.

Een tocht kan op vraag variëren van een (paar) uur, een ganse dag tot zelfs meerdere dagen. Dan wordt er onderweg gekampeerd. De ezel draagt tijdens zo'n meerdaagse je bagage via een pakzadel op z'n rug.

De opbrengst van de tochten worden integraal besteed aan het oprichten van een schuil- en rustplaats voor jonge en oudere mensen die zich tijdelijk willen wegstoppen voor het snelle transportleven dat onze tijd zo tekent.